يانارىم يوق

يانارىم يوق

ئابدۇقادىر جالالىدىن

بىر بۇلۇڭدا يىگانىمەن، نىگارىم يوق،

كىچەلىرى قارا باستى، تۇمارىم يوق.

بۇ ھاياتتىن ئۆزگە يەنە خۇمارىم يوق،

جىمجىتلىقتا خىيال ئەزدى ئامالىم يوق.

مەن كىم ئىدىم نىمە بولدۇم بىلەلمىدىم،

كىمگە دەيمەن دىل سۆزۈمنى دىيەلمىدىم.

يا پەلەكنىڭ خۇي پەيلىنى سېزەلمىدىم،

يار قېشىڭغا باراي دەيمەن قارايىم يوق.

پەسىللەرنى بىلىپ تۇردۇم بۇرجەكلەردىن،

ھېچبىر خەۋەر ئالالمىدىم چىچەكلەردىن.

بۇ سېغىنىش ئۆتۈپ كەتتى سۆڭەكلەردىن،

قانداق يەر بۇ؟ بارارىم بار، يانارىم يوق.

NO ROAD BACK HOME

In this forgotten place I have no lover’s touch

Each night brings darker dreams, I have no amulet

My life is all I ask, I have no other thirst

These silent thoughts torment, I have no way to hope

Who I once was, what I’ve become, I cannot know

Who could I tell my heart’s desires, I cannot say

My love, the temper of the fates I cannot guess

I long to go to you, I have no strength to move

Through cracks and crevices I’ve watched the seasons change

For news of you I’ve looked in vain to buds and flowers

To the marrow of my bones I’ve ached to be with you

What road led here, why do I have no road back home